هوووووف

اولین ها همیشه طعمشان می ماند لای دندان . مثل همان سیگاری که لای دست های لرزانم می رقصید . استرس داشتم . اما آنقدر پریشان بودم که به هیچ چیز فکر نکنم و دودش را تا ته بکشم داخل . آنقدر که چشم هایم سرخ شود از تلخی دود و سرفه ام بگیرد برای تجربه ی این تلخی . 
روی پشت بام ، پایم را تکیه کرده ام به دیواره ی پشت سرم و سیگاری لای دست هایم دور می دهم . آن را کنج لبم می گذارم و به آسمان خیره می شوم . به ماه . مثل گرگی که رو به ماه زوزه می کشد ، درد هایم را « ها » می کنم .
دلم می خواهد یکی بپرسد « خودت چطوری؟» و چنان « هووووفی » سر بدهم که کلماتش لای آن گم بشوند .

پی نوشت: خطر فرو ریختن . مراقب باشید بازدید کننده های گرامی  . ( پ.ن مخاطب خاص داره )

مرغابی ها و چشم هایی سرخ

پنج سالم بود . آن تلویزیون کوچک 21 اینچ هیچ وقت یادم نمی رود . دایی آمده بود . داشت چایی می خورد . نشسته بود جلوی آن . لب هایش را دوخته بود به نعلبکی و چشم هایش را به تلویزیون . مادرم میوه آورد و نشست کنار پدر . تازه دوچرخه خریده بودم . دوچرخه ی پسر خاله را که رفته بود خدمت سربازی ، توی زیر زمینشان پیدا کردم . بهانه کردم که دوچرخه را باید برایم بخرید .
پنچر بود . و زنجیرش مدام می افتاد . دایی قول داده بود که آن شب بیاید و برایم درستش کند . از وقتی که آمده بود نشست روبروی تلویزیون و تکان نخورد . می گفت اول باید فیلم امام علی را ببیند . قسمت آخرش است . من اصلا از فیلم امام علی خوشم نمی آمد. اصلا نمی فهمیدم که جریانش چیست . امام علی  را هم که اصلا نشان نمی داد . هر کس را که می دیدم از مادرم می پرسیدم این امام علی هست؟ ولی مثل همیشه فقط سر تکان می داد .
گاهی آنقدر سوال می کردم که حوصله شان سر می رفت و پدرم غیض می کرد . آخر هیچ نمی فهمیدم که چه می گویند . یک جوری حرف می زدند . فقط موقع جنگ که می شد می نشستم و فیلم را تا ته می دیدم . از دیدن صحنه های  جنگی و بزن بزن کیف می کردم . اما آن شب نه جنگ بود و نه من طاقت داشتم . می خواستم هر چه زودتر دوچرخه ام را درست کنم و با آن توی کوچه بازی کنم . اما دایی تکان نمی خورد از سر جایش . هر چه قدر هم که اصرار کردم بی فایده بود . فیلم شروع  شد و پنج دقیقه که از آن گذشت بلند شدم و توی حیاط به طرف دوچرخه رفتم  و با کهنه ای  تمیزش کردم . دم کوچه ، سرکی توی خیابان کشیدم . هیچ کس توی خیابان نبود . فیلم که شروع می شد همه توی خانه هاشان می چپیدند و فیلم را می دیدند . چند باری داخل رفتم و دوباره بیرون آمدم . هنوز فیلم تمام نشده بود . حوصله ام حسابی سر  رفته بود .  داخل نشستم کنار دایی و مشغول دیدن فیلم شدم . مرغابی ها لای پای مردی که عبای سفیدی تنش بود ، وول می خورند .صورت مرد را نشان نمی داد .  دستم را به طرف تلویزیون کشیدم ودر حالی که گویی کشف بزرگی کرده ام ، بلند گفتم این امام علیه؟؟ یکدفعه هر سه تاشان گفتند هیییییس.
چشم های سرخ مردی که داد می زد و با شمشیرش به طرف همان مرد سفید پوش هجوم می برد توی ذهنم حک شده است . به خیالم یکی از آن صحنه های مبارزه و جنگی را خواهم دید . ولی بر خلاف انتظارم شمشیر بر سر مردی که توی سجده داشت نماز می خواند فرود آمد و ... .
یک هو صدای گریه ی بلند دایی پیچد توی گوشم . جا خورم. به طرفش چرخیدم .  سرش را میان دست هایش گرفته و هق هق می کرد . ترس برم داشت . از کنارش بلند شدم و رفتم به طرف مادرم . مادرم هم چشم هایش غرق اشک بودند . رفتم کنار مادرم نشستم . مرا در آغوش کشید . بغض کردم وگریه سر دادم . برای چیزی که نمی دانستم چیست . ترسیده بودم. آنقدر که دوچرخه اصلا یادم رفت.  فیلم تمام شد و من جرات نکردم که به طرف دایی بروم و  دستش را بگیرم و به طرف حیاط بکشمش . کز کردم توی بغل مادرم و با او اشک ریختم .
پی نوشت : امشب اسمت را روی کاغذ نوشته ام و لای کتاب دعایم پنهان کرده ام . که آخر شب . نزدیک سحر که خدا خیره می شود به بنده هایش .اسمت را سایه کنم بالای سرم . تا خدا نگاهش به قرآنش بیافتد و دلش برای آن کودکی برحم آید  که یک روز برای تو گریست . حتی بی اراده .

شب نوزدهم رمضان سال 1433

پی نوشت 2: نظرتون راجع به اسم جدید وبلاگم و توضیحش چیه ؟

لعنت به هنر

من دارم اثر ادبی ، هنری خلق می کنم . مزاحم نشو
این را با تیتر بزرگ بالای آی دیم نوشته ام . ولی چشم ندارند با همه ی ادعایشان . باز پی ام می دهند . نمی فهمند .
جمعه است و دل من مثل همه ی خلق الله هوایی شده است . از همه بدتر غروب جمعه است و می خواهم بنویسم برایش تا کمی سبک شوم . نمی دانند وقتی یک هنرمند مشغول آفرینش است نباید با او سخن گفت . مثل چوب می شود لای چرخ های دوچرخه سواری که دارد رکورد المپیک را می شکند .
نوشته است سلام . خب نمی شود جواب نداد . می گویم و علیک .  هیچ کس نمی داند ، این آی دی برای هیچ کس آنلاین نیست . تا بیاید و عرض ادب بکند . اینجا را زنده نگه داشته ام تا وقتی که دوباره چراغش روشن شود ، شعر بالای آی دیم را که برایش نوشته ام ،  بخواند . هرچند الان تغییرش داده ام . تا کسی مزاحم نشود .
می نویسد خوب سرت شلوغ شده است ، هنرمند . این را با چنان لحنی می گوید که من از پشت کامپیوتر هم متوجه استهزاء سخیفی می شوم که توی لحنش نهان است . می خواهم آی دیم را خاموش کنم ولی می ترسم . از این که او بیاید و من را نبیند و بگوید روی حرفت نیاستادی . آن وقت نمی داند بعد از همان روزی که من قول دادم تا وقتی که زنده ام این چراغ آی دی را به عشقش روشن بگذارم ، رنگ خاموشی ندیده است . حالا کجایی تا ببینی نمی گذارند این غروب جمعه ای چند خطی برایت بنویسم . تا کمی سبک شوم . نمی گذارند این سفله های دون .
گویی دست برداشته است . جوابش را که ندادم . شاید به تریج قبایش برخورده است و لطف کرده خفه شده است . مشغول نوشتن می شوم که تنم می لرزد . نگاهی به چراغ خاموشش می اندازم . همان که پی ام داده بود . آهی می کشم و تف می کنم . شاید به این بی خیالی ،یا به این نوشته که چشم هایم را بست و ندیدم اسمش را . همان که همیشه هنرمند صدایم می کرد . آنقدر گفته بود هنرمند که من باورم شد . هرچند خیلی وقت است که هنرمند صدایم نکرده . یعنی نبود . حالا هم که آمد من نبودم . شعرم هم بالای آی دیم نبود تا بخواندش . لعنت به هنر. لعنت .لعنت