لعنت به هنر

من دارم اثر ادبی ، هنری خلق می کنم . مزاحم نشو
این را با تیتر بزرگ بالای آی دیم نوشته ام . ولی چشم ندارند با همه ی ادعایشان . باز پی ام می دهند . نمی فهمند .
جمعه است و دل من مثل همه ی خلق الله هوایی شده است . از همه بدتر غروب جمعه است و می خواهم بنویسم برایش تا کمی سبک شوم . نمی دانند وقتی یک هنرمند مشغول آفرینش است نباید با او سخن گفت . مثل چوب می شود لای چرخ های دوچرخه سواری که دارد رکورد المپیک را می شکند .
نوشته است سلام . خب نمی شود جواب نداد . می گویم و علیک .  هیچ کس نمی داند ، این آی دی برای هیچ کس آنلاین نیست . تا بیاید و عرض ادب بکند . اینجا را زنده نگه داشته ام تا وقتی که دوباره چراغش روشن شود ، شعر بالای آی دیم را که برایش نوشته ام ،  بخواند . هرچند الان تغییرش داده ام . تا کسی مزاحم نشود .
می نویسد خوب سرت شلوغ شده است ، هنرمند . این را با چنان لحنی می گوید که من از پشت کامپیوتر هم متوجه استهزاء سخیفی می شوم که توی لحنش نهان است . می خواهم آی دیم را خاموش کنم ولی می ترسم . از این که او بیاید و من را نبیند و بگوید روی حرفت نیاستادی . آن وقت نمی داند بعد از همان روزی که من قول دادم تا وقتی که زنده ام این چراغ آی دی را به عشقش روشن بگذارم ، رنگ خاموشی ندیده است . حالا کجایی تا ببینی نمی گذارند این غروب جمعه ای چند خطی برایت بنویسم . تا کمی سبک شوم . نمی گذارند این سفله های دون .
گویی دست برداشته است . جوابش را که ندادم . شاید به تریج قبایش برخورده است و لطف کرده خفه شده است . مشغول نوشتن می شوم که تنم می لرزد . نگاهی به چراغ خاموشش می اندازم . همان که پی ام داده بود . آهی می کشم و تف می کنم . شاید به این بی خیالی ،یا به این نوشته که چشم هایم را بست و ندیدم اسمش را . همان که همیشه هنرمند صدایم می کرد . آنقدر گفته بود هنرمند که من باورم شد . هرچند خیلی وقت است که هنرمند صدایم نکرده . یعنی نبود . حالا هم که آمد من نبودم . شعرم هم بالای آی دیم نبود تا بخواندش . لعنت به هنر. لعنت .لعنت