فطرس

پایم لیز خورد و از صخره ها سر خوردم. دست هایم را به سنگ ها کشیدم . به خار ها آویختم . اما یک هو پشت دلم خالی شد و سرم گیج رفت و چشم هایم تار شد .
چشم هایم که سوء گرفت تو جزیره ای وهم ناک خودم را یافتم . خاک های رو تنم را که تکاندم دست روی زمین گذاشتم که برخیزم . پاهایم جان نداشت. گز گز می کرد . سقوط کار خودش را کرده بود . به اطراف نگاهی کردم .  رد دو بالش را دیدم روی زمین . از بس که سنگینی کرده  و غم رویشان نشسته ، روی زمین جا کرده بودند . رفتم کنارش نشستم .خودش که نبود . حسش اما فریاد می زد . حضورش را بو می کشیدم . بوی امید و اشک و احساس ، روی رد پایش ریخته بود . پاهایم را با دست رو جای پایش گذاشتم . و کنار احساسش نشستم . غم خوردم و اشک ریختم .  تا پای رفتنم سنگین شد . بی حس شد . خواب رفت .
چشم هایم را گاهی به زمین می دوزم و به جای بال هایش نگاه می کنم . به این که مثل من بوده است؟ یا خیلی کوله بارش سبک بار تر. می ترسم که جبرائیل بیاید و مرا با خود نبرد . فطرس فرشته بود . من آدمم . شاید فرشته ها از آدم ها سبک ترند . اما من خیلی غم روی شانه هایم نشسته است . خیلی اشک . به چشم هایم که نگاه کنی ، می فهمی چقدر منتظر نشسته ام .

فطرس اگر بال رفتن نداشت . من پای رفتنم خواب رفته است . در این جزیره نه قایقی هست و نه حیاتی . اینجا فقط امید است که زنده نگاهت می دارد . جای فطرس نشسته ام . تکیه بر درخت داده ام و چشم به آسمان دوخته ام . تا جبرائیل بیاید و دست مرا بگیرد و به پا بوس ارباب ببرد . تا پای رفتنم رمق بگیرد و جانی تزریق شود به کالبدم .

2/4/91

پی نوشت : « در سفینه البحار ذیل لفظ فطرس از جامع بزنطی از امام صادق (ع) منقول است که: فطرس ملکی بود که عمری خدا را عبادت کرده بود. در چیزی از دستور خدا کوتاهی کرد. از مقامش پایین آمد و به جزیره ای از جزایر رانده گشت. چون امام حسین (ع) به دنیا آمد جبرئیل برای عرض تبریک محضر رسول خدا (ص) آمد . در ضمن از محل فطرس گذشت فطرس به جبرئیل التماس نمود. جبرئیل فرمود: مامورم برای عرض تهنیت به محضر حضرت محمد (ص) بروم که مولودی برای وی متولد شده است. می خواهی تو را نیز با خود ببرم؟ فطرس مایل شد. جبرئیل او را به محضر آن حضرت آورد . فطرس به آن حضرت التماس کرد. حضرت فرمود: بالت را به بدن حسین (ع) بمال. او چنان کرد و پرواز نمود.»

پی نوشت 2 : نتونستم تحمل کنم امتحانا تموم شه