دست هایش

مثل شب های گذشته ، چراغ اتاقم بی خوابی می کشید . از خانه بیرون رفتم و روی جدول های گوشه ی پارک چمبره زدم . جیر جیرک ها هم به احترام افکارم سکوت کرده بودند . شاید هم داشتند به احساسم می خندیدند و من بی خبر .
یک شبِ پر از ستاره بود . هوا صاف بود و مهتابی نبود . من بودم و دفترم و یک احساس سرشار از غرور . یک دوست داشتن خاص مغرورانه .خمیازه می کشیدم . اما نه از بی حوصلگی . چشم هایم کمی تار شده بودند ولی قلمم هنوز برایش می چکید . پسری گذشت و انگشت کشید سمت من و دوستانش همگی خندیدند . نیمه شبی نشسته است و موزیک لایت گوش می دهد و لابد دارد شعر می نویسد . هههه .
به او اشاره کردم . که بیاید . با دوست هایش لشکر کشید . شانه سپر کرد . فکر کرد سر جنگ دارم . که داشتم . اما نه با آنها . که با غروم . باید می شکستمش . زمینش می زدم و خوردش می کردم .
از آنها خواستم بنشینند . برایشان شعر هایم را خواندم . با چاشنی اشک و کلی احساس . یکی شان خندید و بلند شد و رفت . اما دو نفرشان کنارم نشستند و گوش دادند . هق هق می کردم . دیگر نمی توانستم بخوانم . سرم را روی برگه هایم گذاشتم .
دست های یکی شان  روی شانه ام نشست . اگرچه سنگینی می کرد . ولی گویی من به آن آویخته بودم . مثل کسی که از کوه پرت شده است و آخرین امیدش همین شاخه است .
بدون هیچ حرفی بلند شدم و از بینشان رفتم . ولی آن دو هنوز نشسته بودند . به احترام نوشته هایم . یابرای احساسم . یا به حرمت اشک هایم . وشاید برای برداشتن تکه های غرورم.
28/4/91
2:15 نیمه شب