ناگهان

-    هی سر خر رو کجا کج می کنی؟ برو خونه دیگه؟
بعد از یک ساعت ول گردی توی خیابان ها ، آخر ، سر از قبرستان در آوردیم . پسر داییم می گوید :
-    می ترسی؟
از در ورودی قبرستان که وارد می شویم . تک و توک چراغی ، پراکنده روشن است . سکوت قبرستان توی گوشم جیغ می کشد .  صد متری جاده ی قبرستان را داخل می رویم . جیرجیرکی سر و صدا راه انداخته است . زمین پر از پستی و بلندی قبر هاست .بعضی هاشان شیک ، باسنگ های قیمتی . بعضی ها هم تخت  زمین اند و آنقدر ساییده شده اند که هیچ چیز معلوم نیست . نمی ترسم . حس خوبی دارم . تجربه ی جدیدی است . تا حالا شب ، تو قبرستان قدم نزده ام . پسر دایی ام از موتور پیاده شده است و به طرف آبسردکن قبرستان رفته ، تا آب بخورد . منم راست شکمم را گرفته ام و دارم توی تاریکی  قبرستان جلو می روم . هر چه جلو تر می روم ، تاریک تر می شود . مثل باغ  آمهدی است . وقتی محرم می شد . شب پای تکیه آتیش روشن می کردیم . گاهی خیمه ها ته می کشید . من و دایی ام که همسن بودیم ، می رفتیم و از توی باغ خیمه می آوردیم . درست مثل همان موقع است . تاریک و ساکت . با صدای جیرجیرک ها و سگ های ولگرد . زیر درختی می ایستم . خش خشی از بالای سرم می شنوم . سرم را بلند می کنم . درخت کُنار است . مادربزرگم می گوید ، شب ها زیر درخت کنار نایست . جن دارد . بسم الله بگو و سریع رد شو .
از پشت سرم صدای سوتی می شنوم . سریع بر می گردم . پسر دایی ام است . پای موتور ایستاده است و اشاره می دهد که برگردم . بی اختیار دستم را روی دماغم می گذارم و می گویم « هیس». انگاری کسی خواب است . سکوت قبرستان حرمت دارد . نباید شکسته شود . آن هم نیمه شب . راه آمده را بر می گردم .
-    انگار زده به کلت ؟ نشنیدی بابابزرگ گفت ته قبرستون جن داره ؟ حکایت شیخ مهدی یادت رفته؟
نگاهش می کنم و پوزخندی می زنم .
-    حالا کی ترسیده؟ من یا تو ؟
سوار موتور می شویم . یکهو دلم غنج می شود . زیر گوش پسر داییم می گویم :
-    برو خونه دایِه .
-    انگار مغزت تاب برداشته ؟ نصف شبه . خوابن .

دلم یکهو هوای مادربزرگم را می کند . دوست دارم بروم کنارش بنشینم و دست هایش را ببوسم و سرم را روی پایش بگذارم ، تا کمی دست هایش رو لای موهایم بچرخاند .

29/6/91

ساعت دو بامداد