هوووووف

اولین ها همیشه طعمشان می ماند لای دندان . مثل همان سیگاری که لای دست های لرزانم می رقصید . استرس داشتم . اما آنقدر پریشان بودم که به هیچ چیز فکر نکنم و دودش را تا ته بکشم داخل . آنقدر که چشم هایم سرخ شود از تلخی دود و سرفه ام بگیرد برای تجربه ی این تلخی . 
روی پشت بام ، پایم را تکیه کرده ام به دیواره ی پشت سرم و سیگاری لای دست هایم دور می دهم . آن را کنج لبم می گذارم و به آسمان خیره می شوم . به ماه . مثل گرگی که رو به ماه زوزه می کشد ، درد هایم را « ها » می کنم .
دلم می خواهد یکی بپرسد « خودت چطوری؟» و چنان « هووووفی » سر بدهم که کلماتش لای آن گم بشوند .

پی نوشت: خطر فرو ریختن . مراقب باشید بازدید کننده های گرامی  . ( پ.ن مخاطب خاص داره )