فالگیر

وقتی با پوست لب هایم بازی می کنم ، یا با دستم پوست لب هایم  را که پارسیده شده اند ، می کنم، حسی از درد و لذت  وجودم را فرا می گیرد .
خیلی وقت است مادرم به دست ها و لب هایم کرم نزده است . پدرم هم دیگر مسخره ام نمی کند ، دیگر نمی گوید ، « خدا شما رو فقط خلق کرده  واسه خوردن و خوابیدن و ....».  وقتی شب ساعت یک از سر کار به منزل بر می گردم . اگر چه خودش را به خواب می زند . ولی مطمئنم دراد نفس های خسته ام را می شمارد .
دوستانم ، مرا از اد لیست تفریحشان پاک کرده اند . از بس که تماس هایشان را بی جواب گذاشته ام و دست تفریحشان را پس زده ام .
عمویم دیگر مرا دختر صدا نمی زند برای پوست سفیدم . چون خیلی وقت است رنگ باخته است و دایی ام دیگر جرات نمی کند من را بزند. چون روزگار با بازوهایم ساخته است .
سیگاری می گیرانم و گوشه ی لبم دود می کنم . نمی دانم چرا حوصله ی پک زدن هم ندارم . فالگیری دست هایم را می گیرد و التماس می کند که بگذارم تا آینده ام را ، خط های کف دستم را بخواند . ولی من دوست دارم چروک های پیشانی ام را  ببیند و راهش را بکشد و برود و از آینده ام دم نزند . فالگیر التماس می کند و من دلم ریش می شود و مثل وقتی که آفتاب گرم ، پوستم را می چلاند . فالم را می گیرد و از عشق می گوید ، همان آرزو های کودکی من و هر کودک دیگری را برایم زنده می کند و من پکی عمیق به سیگارم می زنم و چشم هایم را می بندم و چند لحظه ای زندگی می کنم .